wat een vreemde dag was het vandaag... vandaag namen we afscheid van jou... ik had je mama en papa belooft mij met de technische kant van je uitvaart bezig te houden, zodat familie en vrienden thuis er ook bij konden zijn. Je kent mij hé als er knopjes en kabeltjes zijn ben ik er bij maar toch... ik besefte dat dit zwaar ging worden voor mij en riep de hulp in van 3 prachtige mensen...

Tijdens je uitvaart was ik vaak aan het terug denken naar vorige week. Vorige week dinsdag, weet je nog? Na mijn werk kwam ik tot bij jou en waren we nog aan het lachen... Ik vroeg je nog of je het halloween weekend leuk vond met je pakjes rond te dragen en je antwoordde me volmondig "ja" met een grote glimlach op je gezichtje. Je wou het nog eens doen wist je me te vertellen...

Fier was je de opbrengst aan het tellen welke je inzamelde voor je behandeling in Keulen en ondertussen bespraken we om het met Kerst nog eens te herhalen.

 

Ineens had je zin in Nasi Goreng... je lievelingseten. Wanneer je met je mama terug kwam zette je je naast mij en ik schepte je op maar je was zo moe waardoor je iets later in slaap viel terwijl ik je nog streelde op je rugje... Ik wou je nog vastnemen en knuffelen maar wou je laten rusten...

De dag nadien... kreeg ik van je mama een onheilspellend berichtje... Plotseling ging het heel slecht met jou... ik ging mijn klein prinsesje verliezen... Ik zag je mama, papa en broer en je hele familie hun wereld instorten... net als de mijne...

Na vandaag besef ik meer dan gedacht dat ik je nooit meer terug zal zien, je nooit meer zal kunnen knuffelen, nooit meer met je lachen en... nooit meer troosten... Je laat een enorme leegte achter, een leegte die ik binnenkort zal vullen met alle prachtige herinneringen die je achterlaat..

Kiana, ik zal je vreselijk hard missen maar we zien elkaar, net zoals mama daarstraks zei, binnenkort terug!

Als liefde je had kunnen redden... dan had je eeuwig geleefd...

Hou van je prinses

 

Kenny xx